Spruechetante.de: Sprüche, Gedichte, Zitate

Du Mudder,“ frogt de lütt Johann,
wann kummt he denn de Wihnachtsmann?
Mi dücht, ick hebb sien Peerd jüst hört.
Wat he nu wohl den Hoff ropföhrt?
Kann he den Weg ok weller finn‘?
Sühnt de den Ring ton Peerd anbind’n?“

„ck weet nich rech,“ seggt nu sien Mudder,
för’t Peerd bruukt he wohl eerstmol Futter.
Ick glöv he geiht eers‘ rop’e Deel,
dor find dat Peerd wohl noch soveel.
Du hest dat doch wohl nich vergeeten
un hest noog Heu von Böhn afsmeeten?“

„Oh weh,“ seggt nu de Lütt mitmol,
„hebb ick vergeeten – ganz totol -.
Wat mok ick denn nu blots so gau?
Nimmt he dat würklich so genau?
Ick hör em al, nu ist to loot.
Kick hin, he hett de Klink tofot!“

Un denn steiht he mitmol blang’n oben
un wiest mit siene Hand no boben:
„Hebbt ji keen Heu för mien lütt Peerd?
Bün ick amenne hier verkehrt?“
„Dat nich, dat liggt woanners an,
vergeeten hett dat uns Johann,“
seggt Mudder nu un meent mitmol,
„ick glöv, uns Vadder smitt wat dool.
He kickt no’t Veeh un wull ok weeten,
wat uns Johann harr’t nich vergeeten.“

„Mi deit dat leed un tokeln Johr
is ganz bestimmt dat Heu ok dor.“
Johann fangt meis dat Weenen an
un krüppt ganz dicht an Mudder ran.
Nu seggt he gau sien Riemels op,
dat kann he böst, ganz ut’n Kopp.
Di Wihnachtsmann strickt em öber’t Hoor
un seggt: „Is goot, mien Jung, is all’ns kloar.“

„Blots dink doran, dörvst nich vergeeten,
ok unse Tier’n bruukt jümme Freeten.
Ick glöv ok meis‘ dat weest du lang,
nu komm man her un wees nich bang’n.
Ick hebb se mit, de Iesenbohn
un ok den annern lütten Kroom.
Kiek an, is de lütt Tog nich fein,
un ok de Wogens, so’n Stücker tein?“

He stellt de Soken ünnern Boom,
Johann steiht dor as wie in Droom-,
de Oogen blank, dat Hart vull Freud,
dinkt he nu gor nich mehr an’t Heu.

„Du Wihnachtsmann, ick dank doarför,
komm tokeln Johr man weller her.“
De seggt: „Adjüs, nu ward dat Tiet,
op mi luurt ok noch anner Lüüd.“

Autor unbekannt